de ablaut zelfst.naamw. (m.) Afbreekpatroon: ab·laut Verbuigingen: ablauten (meerv.) 1) een in zeer oude tijd tot stand gekomen regelmatige klinkerafwisseling Voorbeeld: 'De Nederlandse sterke werkwoorden vertonen klinkerafwisselingen die teruggaan op de Indo-Europese ablaut.' 2) ''(historische taalkunde)'' een in zeer ...
1) Afwisseling van klinkers in werkwoorden 2) Klankverschuiving 3) Klankwisseling 4) Klinkerwisseling 5) Regelmatige afwisseling van bepaalde klinkers 6) Taalkundige term 1) Klankwisseling 
grammaticaal bepaalde klankwisseling (toon de herkomst via de etymologiebank)
Ablaut, apofonie of klinkerwisseling is het teruggaan op een klinkeralternantie van verschillende klinkers in etymologisch verwante woorden (cognaten) in het Proto-Indo-Europees. De vormen die het gevolg zijn van ablaut verschillen in betekenis of gebruik. == Voorbeelden == De ablaut is in de meeste Indo-Europese talen een improductief afleidingsp...
regelmatige klankwisseling
Term uit de taalkunde voor de variatie van de vocalen in woorden en woordgroepen. Voor de literatuur is de ablaut als klankwisseling in zoverre van belang dat dichters hun verzen rijker aan klank kunnen maken door een grote variatie aan vocalen aan te brengen. Zo bevat de volgende regel van Kloos (uit zijn sonnet ‘Ik droomde van een kalmen, blauw...
Etym: Du. ablauten = van stamklinker veranderen. - Term uit de taalkunde voor de variatie van de vocalen in woorden, m.n. bij de vervoeging van sterke werkwoorden (bijv. nemen/nam/genomen) en bij verwante woorden (bijv. spraak/spreken). - Meer in het algemeen is ablaut als klankwisseling in de literatuur in zoverre van belang dat dichter...
regelmatige klankwisseling
Een klinkerverwisseling; zie apofonie.