blaffen werkw. Uitspraak: [ ˈblɑfə(n) ] Afbreekpatroon: blaf·fen Vervoegingen: blafte (verl.tijd enkelv.) Vervoegingen: heeft geblaft (volt.deelw.) (van een hond) hard geluid maken Voorbeelden: 'De hond blaft tegen zijn baasje.' , 'De ontevreden baas blafte tegen zijn personeel.' blaffende honden bijten niet (voor mensen die een hoop he...
1) Aanslaan 2) Aanslaan van een hond 3) Aansnauwen 4) Bassen 5) Bits toespreken 6) Brullen 7) Bulderen 8) Daveren 9) Dierengeluid 10) Geluid van een hond 11) Geluid van een mitrailleur 12) Hoesten 13) Keffen 14) Luid hoesten 15) Roepen 16) Schreeuwen 17) Snauwen 18) Tekeergaan 19) Voortdurend luid hoesten 1) Aanslaan 2) Bassen 3) Brullen 4) Bulderen 5) Daveren 6) Hoesten 7) Keffen 8) Roepen 9) Schreeuwen 10) Snauwen 
geluid maken van honden (toon de herkomst via de etymologiebank)
geluid van een hond (waf, waf) vb: toen ik aanbelde, begon de hond te blaffen
Blaffen is het regelmatig met de boeg op de golven klappen van vooral schepen met stompe steven en platte bodem. Daarbij kan een spanning in het langsverband of voorschip ontstaan die hijgen of hijgspanning genoemd wordt. Koerswijziging of snelheidsvermindering is een remedie tegen blaffen. Het woord komt waarschijnlijk van het Oudnederlandse blaft...
het natuurlijke geluid van honden maken
het plat op het water slaan van de kop of de kont van een vaartuig. Mij alleen bekend uit watersportkringen. Zie ook vaartips.nl.
Het slaan van de boeg op de golven.