schuifelen werkw. Uitspraak: [ ˈsxœyfələ(n) ] Afbreekpatroon: schui·fe·len Vervoegingen: schuifelde (verl.tijd enkelv.) 1) lopen zonder je voeten op te tillen Vervoegingen: is geschuifeld (volt.deelw.) Voorbeeld: 'De oude man schuifelde op zijn sloffen naar de deur.' 2) dicht tegen elkaar aan dansen Vervoeginge...
1) Blazen 2) Dansstijl 3) Dicht tegen elkaar dansen 4) Fluiten 5) Geschuifel 6) Intiem dansen 7) Schoffelen 8) Schroeven 9) Schuiven 10) Sijfelen 11) Sissen 12) Sloffen 13) Zingen van merel 1) Blazen 2) Fluiten 3) Klaplopen 4) Ritselen 5) Schoffelen 6) Schuiven 7) Sloffen 8) Slijpen 9) Strompelen 10) Sijfelen 
fluiten; blazen van slangen (toon de herkomst via de etymologiebank)
met kleine passen lopen, terwijl je je voeten bijna niet optilt vb: na afloop schuifelden we naar de uitgang
zich schuivend voortbewegen
1.fluiten, zowel met de mond als met of van een fluit, en ook van vogels Voorbeeld: ‘Recht voorbij de toebakwinkel keek de jongen scheef uit, naar net groot toograam, met al die rijke dingen, en hij schuifelde een deuntje’ Voorbeeld: ‘Ver, gedoken in 't hout en onbekommerd om de regen, schuifelde de nachtegaal gestadig voort’ ...
zich schuivend voortbewegen