licentiaat zelfst.naamw. Afbreekpatroon: li·cen·ti·aat Verbuigingen: licentiaten (meerv.) Verbuigingen: licentiaatje (verkleinwoord) 1) 《em》de licentiaat (m)《/em》: academicus die de bevoegdheid heeft om tot doctor te promoveren 2) 《em》het licentiaat《/em》: waardigheid, graad van licentiaat 3)
1) Academische graad 2) Bevoegde 3) Gerechtigde 
Universitaire graad behaald na een met succes afgeronde studie die in totaal vier of vijf jaar in beslag neemt. In de bamastructuur het best te vergelijken met een masterdiploma.
afgestudeerde aan een Belgische universiteit (toon de herkomst via de etymologiebank)
iemand die de bevoegdheid heeft verworven om doctor te worden en zijn wetenschap (theologie of rechtsgeleerdheid) uit te oefenen en te onderwijzen; vaak afgekort tot J.U.L.
[Let op: Spelling en uitleg uit 1890] oudtijds academische titel van hem, die door afgelegde examens het recht verkregen heeft om voorlezingen te houden, graad tussen dien van baccalaureus en dien van magister of doctor.
gegradueerde