de consonantie zelfst.naamw. (v.) Afbreekpatroon: con·so·nan·tie Verbuigingen: consonanties (meerv.) gelijkluidendheid, samenklinkendheid . Deze woorden eindigen op consonantie: • acconsonantie
Term uit de stilistiek ter aanduiding van het harmoniëren van klanken, dit in tegenstelling tot dissonantie.
Zie medeklinkerrijm[3] Etym: Lat. con-sonare = samen-klinken. - Term uit de verteltheorie ter aanduiding van een verteller die een bepaalde geschiedenis op een zodanige manier vertelt dat het lijkt alsof hij geen eigen inbreng heeft met betrekking tot de weergave van gedachten of bespiegelingen van een personage. Het lijkt alsof het bewustzijn van dat personag...[1] Etym: Lat. Con-sonare = samenklinken. - Term uit de stilistiek ter aanduiding van het harmoniëren van klanken. Het tegengestelde is dissonantie-1. Een voorbeeld van een harmonisch klankgebruik kan worden aangetroffen in het werk van Hugo Claus` gedicht `Ik schrijf je neer`, waarin het herhaald gebruik van klanken zoals in `vingers van l...