kietelen werkw. Uitspraak: [ ˈkitələ(n) ] Afbreekpatroon: kie·te·len Vervoegingen: kietelde (verl.tijd enkelv.) Vervoegingen: heeft gekieteld (volt.deelw.) 1) (iemand) zo met je vingers aanraken dat hij of zij moet lachen en krampachtige bewegingen maakt Voorbeeld: 'Ik kan niet tegen kietelen en sla dan wild om me heen.' 2...
1) Ketelen 2) Kittelen 3) Krieuwelen 4) Kriebelen 
'Kietelen' of 'kittelen' is het prikkelen van gevoelige delen van iemands huid door aanraking, waarbij het niet de bedoeling is de ander pijn te doen, maar de ander aan het lachen te krijgen. In 1897 verdeelden psychologen G.
• [ov] het prikkelen van gevoelige stukken huid bij anderen door middel van licht aanraken.
een kriebeling opwekken
een kriebeling opwekken
aangenaam prikkelen (toon de herkomst via de etymologiebank)
plagen door iemand op gevoelige plaatsen aan te raken vb: hij kietelde het kind en het begon te lachen