knokken werkw. Uitspraak: [ ˈknɔkə(n) ] Afbreekpatroon: knok·ken Vervoegingen: knokte (verl.tijd enkelv.) Vervoegingen: heeft geknokt (volt.deelw.) vechten, of erg je best doen Voorbeelden: 'Er waren daar drie mannen aan het knokken.' , 'Zij heeft hard geknokt om het examen te halen.' Synoniemen: bakkeleien duelleren kampen matten stri...
1) Ruziën 2) Vechten (volkstaal) 3) Vechten 4) Duelleren 5) Strijden 6) Boksen 7) Bakkeleien 8) Slaan 9) Matten 10) Kampen 
•vechten. •"(figuurlijk)" vechten.
(Bargoens, 1914) vechten
vechten (toon de herkomst via de etymologiebank)
[Bargoens, boeventaal] vechten, slaan, stukslaan.