plakken werkw. Uitspraak: [ ˈplɑkə(n) ] Afbreekpatroon: plak·ken Vervoegingen: plakte (verl.tijd enkelv.) Vervoegingen: heeft geplakt (volt.deelw.) 1) (iets) met lijm bevestigen Voorbeeld: 'spaarzegeltjes plakken' 2) met kleefstof vastzitten Voorbeeld: 'Deze etiketjes blijven niet plakken op een glazen pot.' Syn...
1) Blijven hangen 2) Ergens lang blijven 3) Samenkleven 4) Plekken 5) Kitten 6) Vasthechten 7) Gommen 8) Kleven 9) Klitten 10) Stukken vastmaken 11) Aandrukken 12) Vesten 13) Vastkleven 14) Bevestigen 15) Opplakken 16) Lijmen 17) Hechten 18) Aaneenhechten 19) Voorzien van een pleister 20) Vastplakken 
1.(van lichaamsdelen) deze stevig op iets neerzetten, zodat ze daar als het ware aan vastkleven (VD A 5) Voorbeeld: ‘Hij plakte zijn handen op de beenderlingen van zijn broek’
(vast)kleven
Abstract: Van `hakken en plakken` (analyseren en synthetiseren)
(Bargoens, 1914) arresteeren, aanhouden
kleven, doen kleven (toon de herkomst via de etymologiebank)
met lijm of plakband vastmaken vb: we hebben alle foto's in een album geplakt
•lijmen , kleven.
(vast)kleven
1> het met de vaarrichting mee stromen van water achter het schip . Dit treed het sterkst op bij schepen met een vol achterschip en krappe boegen en kimmen . 2> het meedraaien van de schroef , terwijl de keerkoppeling `in zijn vrij` staat. 3> door zuiging veroorzaakt door het eigen motorschip niet van de oever of een ander motorschip weg kunnen ......