verbreken werkw. Uitspraak: [ vərˈbrekə(n) ] Afbreekpatroon: ver·bre·ken Vervoegingen: verbrak (verl.tijd enkelv.) Vervoegingen: heeft verbroken (volt.deelw.) een einde maken aan Voorbeelden: 'het contract verbreken' , 'de stilte verbreken' Synoniemen: afbreken beëindigen forceren onderbreken onderbreking ontbinden opheffen stukmaken...
1) Onderbreken 2) Stukmaken 3) Derangeren 4) Scheiden 5) Schenden 6) Niet laten voortduren 7) Verstoren 8) Vernietigen 9) Afbreken 10) Verhinderen 11) Opheffen 12) Violeren 13) Beëindigen 14) Boos maken 15) Forceren 16) Verwoesten 17) Verbrijzelen 18) Ontbinden 19) Misvormen 20) Uithalen 21) Uitmaken 
de samenhang be?indigen (toon de herkomst via de etymologiebank)
het stukmaken door te breken vb: ze verbreken de verzegeling van het gebouw
een einde maken aan, stukmaken; schenden
Verbreken is ergens radicaal een eind aan maken. [basiswoordenlijst groep 7]
(iet) [Let op: mogelijk oud Nederlands van 1400-1800] een misdrijf plegen, dat bij een wetsbepaling verboden is of dat men zich verbonden heeft niet te plegen