bijten werkw. Uitspraak: [ ˈbɛitə(n) ] Afbreekpatroon: bij·ten Vervoegingen: beet (verl.tijd enkelv.) Vervoegingen: heeft gebeten (volt.deelw.) 1) met je tanden vastgrijpen Voorbeelden: 'op je nagels bijten' , 'De hond heeft de buurjongen gebeten.' op je tanden bijten (doorzetten ook al kost het pijn en moeite) om in te bijten (...
1) Branden 2) De tanden ergens inzetten 3) De tanden in iets zetten 4) De tanden zetten in 5) Een brandend gevoel veroorzaken 6) Happen 7) Knabbelen 8) Knagen 9) Knauwen 10) Kortaf zeggen 11) Mishandelen 12) Snauwen 13) Sterk prikkelen 14) Tanden ergens in zetten 15) Toehappen 1) Branden 2) Happen 3) Kauwen 4) Kluiven 5) Knabbelen 6) Knagen 7) Knauwen 8) Prikkelen 9) Snerpen 
de tanden ergens inzetten (toon de herkomst via de etymologiebank)
je tanden ergens in zetten vb: hij beet in de appel
• [ov] iets afsnijden of afscheuren door tanden tegen elkaar te duwen.
de tanden in iets zetten
de tanden in iets zetten
1> door het hakken van bijten, wakken, door het ijs geraken: doorijzen. Zie ook in- en uitbijten. 2> een zekere oppervlakte, bijvoorbeeld twee bij twee meter, ijsvrij houden. Vermeld in: Reglement voor de haven der stad Amsterdam 1834. Vermoedelijk was dit niet alleen om bluswater bij de hand te hebben, maar ook om afval(water) te kunnen lozen.
Wordt gebruikt voor de specifieke fase van het corroderen van een materiaal door de inwerking van een bijtend zuur.
Uit `De lagere vaktalen: Taal der smeden en koperslagers ` 1914 deze vijl bijt niet meer: is versleten.