bijten werkw. Uitspraak: [ ˈbɛitə(n) ] Afbreekpatroon: bij·ten Vervoegingen: beet (verl.tijd enkelv.) Vervoegingen: heeft gebeten (volt.deelw.) 1) met je tanden vastgrijpen Voorbeelden: 'op je nagels bijten' , 'De hond heeft de buurjongen gebeten.' op je tanden bijten (doorzetten ook al kost het pijn en moeite) om in te bijten ...
1) De tanden zetten in 2) Tanden ergens in zetten 3) Sterk prikkelen 4) Pijnlijk vasthouden 5) Knagen 6) Knabbelen 7) Toehappen 8) Knauwen 9) Happen 10) Een brandend gevoel veroorzaken 11) Mishandelen 12) Snauwen 13) Branden 14) De tanden in iets zetten 15) Kortaf zeggen 16) De tanden ergens inzetten 
de tanden in iets zetten
Wordt gebruikt voor de specifieke fase van het corroderen van een materiaal door de inwerking van een bijtend zuur.
Uit `De lagere vaktalen: Taal der smeden en koperslagers ` 1914 deze vijl bijt niet meer: is versleten.
je tanden ergens in zetten vb: hij beet in de appel
• [ov] iets afsnijden of afscheuren door tanden tegen elkaar te duwen.
Het inwerken van etswater op plaatsen die niet bedekt zijn door etsgrond of afdekmiddel. Zie ets.
de tanden in iets zetten
1> door het hakken van bijten, wakken, door het ijs geraken: doorijzen . Zie ook in- en uitbijten . 2> een zekere oppervlakte, bijvoorbeeld twee bij twee meter, ijsvrij houden. Vermeld in: Reglement voor de haven der stad Amsterdam 1834. Vermoedelijk was dit niet alleen om bluswater bij de hand te hebben, maar ook om afval(water) te kunnen lozen.