knakken werkw. Uitspraak: [ 'knɑkə(n) ] Afbreekpatroon: knak·ken Vervoegingen: knakte (verl.tijd enkelv.) Vervoegingen: heeft geknakt (volt.deelw.) breken zonder af te breken Voorbeeld: 'geknakte bloemstelen' Er is iets geknakt in iemand. (iemand voelt zich plotseling verdirietig en machteloos) 'Er is iets in hem geknakt toen zijn vrouw...
1) Knikken 2) Barsten 3) Breken 4) Zwikken 5) Knauwen 6) Krakken 7) Kreuken 
met een knak breken
met een krakend geluid breken (toon de herkomst via de etymologiebank)
er een scherpe bocht in maken, waaraan je kan zien dat het gebroken is vb: hij knakte de roos met opzet