mandateren werkw. Uitspraak: [ mɑnda'terə(n) ] Afbreekpatroon: man·da·te·ren Vervoegingen: mandateerde (verl.tijd enkelv.) Vervoegingen: heeft gemandateerd (volt.deelw.) (iemand of een commissie) een opdracht geven om namens anderen iets te gaan doen Voorbeeld: 'De rechter kan een bemiddelaar mandateren tot het organiseren van herstel...
1) Volmachtigen 2) Volmacht geven 3) Een volmacht geven 4) Machtigen 5) Delegeren 
Het tijdelijk, al dan niet onder voorwaarden, overdragen van taken, verantwoordelijkheden en bevoegdheden aan een hierarchisch lagere functionaris in de organisatie
een mandaat geven (toon de herkomst via de etymologiebank)
bestuursrecht: verlenen van een mandaat. ...