onthoofden werkw. Uitspraak: [ ɔnt'hovdə(n) ] Afbreekpatroon: ont·hoof·den Vervoegingen: onthoofdde (verl.tijd enkelv.) Vervoegingen: heeft onthoofd (volt.deelw.) (iemand) vermoorden door het hoofd van het lichaam te hakken Voorbeeld: 'De Engelse koning Karel XIII liet enkele van zijn voormalige echtgenoten onthoofden.' Synoniemen: tere...
1) Decapiteren 2) Decolleren 3) Guillotineren 4) Onthalzen 1) Guillotineren 2) Onthalzen 3) Terechtstellen 
zijn hoofd of kop eraf slaan vb: deze kippen worden onthoofd bij de slacht